Pewnego pogodnego wieczoru inspektor Torwan wraz z sierżantem Benkiem siedzieli na otwartym tarasie ulicznym kawiarni. Nagle jak by z nieba, spadła między stoliki biała koperta.
Kelner podjął ją zdziwiony i przyniósł pokazać inspektorowi, którego dobrze znał. Na kopercie nie było żadnego napisu. Inspektor rozdarł kopertę. Wypadł z niej klucz do zatrzasku. Inspektor spojrzał w górę: dom był dwupiętrowy i jedno okno drugiego piętra było otwarte. Inspektor wraz z sierżantem wbiegli do bramy domu i podążyli na górę. Na podeście drugiego piętra były tylko jedne drzwi z wywieszką: "Przedsiębiorstwo Import Eksport Warmex". Klucz pasował do zatrzasku. Wszedłszy do gabinetu opatrzonego na drzwiach tabliczką "Dyrektor", zobaczyli pod otwartym oknem duże biurko, na którym znajdowało się jedynie kilka kopert, a przed biurkiem plecy człowieka, solidnie przywiąznego do krzesła: nogi miał przywiązane do nóg mebla, a tułów wraz z ramionami do oparcia. Usta miał zakneblowane i obwiązane chustką zawiązana z tyłu głowy. Na przeciw niego, pod ścianą z oknem była kasa ogniotrwała, obecnie otwarta i pusta. Gdy uwolnił dyrektora z więzów, ten powiedział: - Właśnie siedziałem przed otwartą kasą, kiedy weszło dwóch zamaskowanych mężczyzn. Sterroryzowali mnie, przywiązali do krzesła, wybrali z kasy calą gotówkę i wyszli, zatrzaskując drzwi na klatke schodową. Mogłem ruszać tylko rękami od łokcia, ale na szczęście w moim zasięgu, na biurku, leżał mój klucz od zatrzasku i koperty. Okno było otwarte tak, że mogłem kopertę wyrzucić. Inaczej do rana byłbym w tym stanie, w jakim zostawili mnie bandyci. - To byli pańscy wspólnicy - powiedział inspektor. - Albo nawet tylko jeden wspólnik. - Pan sam ukartował ten rzekomy napad, ale popełnił Pan jeden błąd. Jaki?
